ඇත්ත වශයෙන්ම කියනවනම් හැම දෙයක්ම වගේ පිරිහිලා ලෝක සංගීතයත් එහෙමයි.ලෝක සංගීතයට අනගිභවනීය ආරම්භයක් දුන්නේ සයිමන් සහ ගාර්ෆුන්කෙල්.ඊට පස්සේ ඒක වර්ධනය වේගෙන ආවා.80 දශකයේ අවසාන භාගය වනවිට මානව ප්‍රජාවට ඉතාම වටින,අධ්‍යාත්මය පෝෂණය කරන,මනස සුවපත් කරන දාර්ශනික මට්ටමට ලෝක සංගීතය පත්වුණා.මේ පිරිස් දාර්ශනිකයින්ගේ මට්ටමටම ළන් වුණා.
ඒත් 90 දශකයෙන් පස්සේ මේක ආයෙත් ආවෙ පල්ලම් බහින ප්‍රවනතාවයක්.මිනිස්සුන්ට ඕනේ වුණේ සංගීතය හෝ එහි අදහස නැතුව පුද්ගල ප්‍රතිරූපය වාණිජකරණය කිරීමක්.සංගීත ක්ෂේත්‍රයම දැඩි වාණිජකරණයට ලක්වුණා.අදට වුණත් මේ ගායක,ගායිකාවන් හැසිරිය යුතු ආකාරය,කථාකළයුතු ආකාරය,ගැයිය යුතු ගීත මේ සියල්ල තීරණය කරන්නේ ඔවුන්ගේ කළමනාකාරවරු...එහෙම නැත්තන් ඒජන්තවරු.
ඉතින් මම කියන්නේ අද කාලෙ තරුණ ළමයින්ට කරුණාකරල කැන්සාස්,ක්වීන්,ඊගල්ස්,බීට්ල්ස්ලගේ සින්දු ටිකක් අහල බලන්න මම කියන්නෙ බොරුවක්ද කියල.මම මේ සංදර්ශන වලට අකමැති මේ කාරණය නිසා එහෙම නැත්තන් තරුණ ළමයෙක් අර ඇඳුමකින් දමල ගැහුව නිසා නෙවේ හිටං.
සයිමන් සහ ගාෆුන්කෙල්ගේ පුරෝගාමීන්ගේ 1964 sound of silence ගීතය.
කැන්සාස්ලාගේ Dust in the wind (1977)
No comments:
Post a Comment