Monday, December 25, 2017

මඟ හැරීම

"මොකද කරන්නෙ ඉතින්.පලයන් ගිහින් කතාවට අල්ලගනින්.ඒකිත් උඹ දිහා රබර් ඇහැදානව දෙතුන් පාරක්ම මම බලන් හිටියෙ."

"පිස්සුද බං..."

"දැන් උඹට මොකද ඔච්චර බැරි නිකන් කතාවට අල්ලගන්න..උඹ ටිකකට කලින් කිව්වෙ ඒකිගෙ මාර ආකර්ෂණයක් තියනව කියල...උඹ ගෑණියෙක් ගැන කොච්චර කලාතුරකින්ද ඔහොම කතාවක් කියන්නෙ..
දැන්ම පලයන් ඒකිත් කොළ සිග්නල් එක දීල තියෙද්දි."

"එහෙම නෙවේ බං..මට බයයි....."

"මොකක්?"

"නෑ..මේකයි සීන් එක..මම ඒකි දිහා බලාගෙන හෙණ මනෝපාරක් ගහගෙන හිටියෙ.
ඒකි එක්ක මන්දාරම් වෙලාවක ලෝකාන්තෙ දිහා බලන් ඉන්න,ට්‍රින්කො වල බෝට් රයිඩ් එකක් යන්න,ඔපෙරා හවුස් එකේ මෝසාට්ගෙ මැජික් ෆ්ලූට් අහන්න.."

"යකෝ එච්චර දුරට හිතුවද? යකෝ මිනිහෙක්ට බය හිතෙන්නෙ කසාදයක් ළමයෙක් ගෙයක් දොරක් ගැන හිතෙද්දිනෙ.මට හිතුණ උඹ වුඩි ඇලන්ගෙ ෆිල්ම් බලන්න පටන් ගත්තහම....."

"බය වෙන්න කාරණාව මේකයි..
ඒකි ඇත්තටම මම කැමති දේවල් වලට කැමති නැත්තන්...එහෙම නැත්තන් මම කැමති දේවල්වල තේරුමක් හිතාගන්න බැරිනම්.ඒකි ගැන මම දැන් හිතුව දේවල් වැරදිනම්.වැඩිය ඕනෙ නෑ..ඒකිගෙ කටහඬවත් මම හිතෙන් මවාගත්‍ත කටහඬට වෙනස්නම්..මේ හැඟීම බිඳිල යනව.ඉතින් මම හිතපු දෙවල් එක්ක සමපාත වෙන්න තියන සම්භාවිතාවය සීයට....."

"බින්දුවයි දශම බින්දු දහයයි එකක්..."

"ඔවු ඒ ගාණට කියමු...ඉතින් ඒ තරම් පොඩි චාන්ස් එකක් වෙනුවෙන් මම මේ හිතෙන් හදාගත්ත හැඟීමට කෙලවාගන්නෙ ඇයි.
මම යන්නෙ නෑ කතාවට.."


Friday, December 15, 2017

මඟ හැරීම

ඔයා දන්නවද,පේරාදෙණිය කැම්පස් එක දකින හැම පාරකම වරදකාරී සහ ඊරිසියාසහිත හැඟීමකින් හිත පිරිලා යන්නේ චමත්කාරයකුත් එක්ක.

මම දන්න කාලෙක ඉඳන් උත්සාහ කළේ දවසක පේරාදෙණියේ ඉගෙනගන්න.මගේ ජීවිතේ තිබ්බ ලොකුම හීනෙ.ඒ දවස්වල ඒ තරමට 'මදන විසයක්' නැත්තන් රොමාන්තික හැඟීන් තිබ්බෙ නැතිවුණාට පාසි බැඳිලා දුර්වර්ණව වැහැරෙමින් යන ඒත් ප්‍රෞඩ වික්ටෝරියානු ගොඩනැගිලි,මල් හැලෙන 'රොබරෝසියා' වගේ අමුතු නමකට ප්‍රසිද්ධ වුණු ගස්,සරච්චන්ද්‍ර නිකටෙ අතක් තියාගෙන කකුලක් උඩ කුල දාගෙන පෙර පුහුණුවීම් බලන්නට ඇති වල,කෝච්චි පාරට උඩින් තියන පොඩි ගල් පාලම,හැමදාම දුඹුරු පාටින් ගලාගෙන යන මහවැලි ගඟ,වහින කාලෙට මන්දාරමත් එක්ක දිලිසෙන කොළපාට පරිසරය,ගලහ හන්දියේ ඉඳන් යන්න තියන ඉර එළියක් වැටෙන්නෙ නැති තරමට දෙපැත්තෙ ගස් වලින් හෙවණ ලැබෙන පාර,පොඩි පාලමෙන් එහා තියන අක්බාර් හෝල් එක..මේ වගේ වරින් වර දැකපු දේවල් වලින් හදාගත්ත හරියටම පැහැදිලි කර නොගත් ආකෘතියක් මගෙ ඔලුවෙ තිබ්බා.

ඒත් මට යන්න අවස්ථාවක් ලැබුණේ නැහැ.වැඩේ කියන්නෙ කාලය එක්ක තීවෲ වුණු හැඟීමක් මට ඇතිවුණත් මම ආයෙ සැරයක් උත්සාහ කරන්නෙවත් නෑ.

මම හොදටම දන්නවා මම පේරාදෙණියට ගියානම් අවුරුද්දක් යන්නත් කලින්ම මට පේරාදෙණිය එපා වෙන බව.මොකද මගේ ස්වභාවය ඕනෙ දෙයක් ලේසියෙන් එපා වෙන එක.එහෙම වුණානම් මට අවුරුදු හතරක් ඉන්න තැන දිහා බලන්න වෙන්නෙ අපිරියාවකින් නැත්තන් නොරිස්සුමකින් වෙන්නත් පුළුවන්.ඒත් මට පේරාදෙණිය දිහා අදටත් පුංචි ළමයෙක්ගෙ ඇස් වලින් බලන්න පුළුවන්.

අපේ කතාව හරියට පටන් ගන්නත් කලින් ඔයා නවත්තන්න හදද්දි මම කිසිම උත්සාහයක් ගන්නෙ නැත්තෙත් ඒකයි.මම දන්නවා බොහෝ දුරට මට ආයෙ ඔයාට තරම් ආදරයක් හිතෙන, ගැලපෙන කෙනෙක් හම්බවෙන එකක් නැහැ,මේ මගේ අවසාන අවස්ථාව කියලත්.ඒත් මම ඔ‍යාට ඇවිටිලි කරන්නවත් නවත්තන්නවත් උත්සාහ නොකරන එක ගැන ඔයා තේරුම් ගනියි කියල මම හිතනවා.ඒකෙ තේරුම ඔයා වටින්නෑ කියන එක නෙවේ...